فقدان نعوظ کامل و درمان آن

فقدان نعوظ کامل یکی از مشکلات شایع در میان مردان است که می تواند تأثیرات قابل توجهی بر کیفیت زندگی و روابط فردی داشته باشد. این مشکل، که به ناتوانی در رسیدن به نعوظ یا حفظ آن برای انجام رابطه جنسی گفته می شود، می تواند ناشی از عوامل جسمی، روانی یا ترکیبی از هر دو باشد. از بیماری هایی مانند دیابت و مشکلات قلبی گرفته تا استرس و اضطراب، دلایل مختلفی می توانند در بروز این اختلال نقش داشته باشند.

علل اصلی فقدان نعوظ کامل در مردان

فقدان نعوظ کامل می تواند به دلایل مختلف جسمی و روانی پیش بیاید که در ادامه به مهم ترین آن ها اشاره می کنیم:

مشکلات عروقی: یکی از شایع ترین علل این اختلال، کاهش جریان خون به آلت تناسلی به دلیل تنگی یا انسداد عروق است. بیماری هایی مانند تصلب شرایین، فشار خون بالا و کلسترول بالا می توانند موجب اختلال در خون رسانی شوند.
بیماری های سیستمیک: بیماری هایی نظیر دیابت، مشکلات کلیوی و اختلالات کبدی می توانند به آسیب عروق و اعصاب آلت تناسلی منجر شوند و عملکرد نعوظ را مختل کنند.
اختلالات هورمونی: کاهش سطح هورمون تستوسترون یا مشکلات مربوط به غده تیروئید می تواند از دلایل مهم کاهش توانایی جنسی و عدم نعوظ کامل باشد.
آسیب های عصبی: آسیب به اعصاب کنترل کننده نعوظ، که ممکن است در اثر بیماری هایی مانند ام اس، سکته مغزی یا آسیب نخاعی رخ دهد، یکی دیگر از علل شایع است.
داروها و مواد مخدر: مصرف برخی داروها، مانند داروهای ضدافسردگی، ضد فشار خون و داروهای قلبی، می تواند بر عملکرد جنسی تأثیر منفی بگذارد. همچنین، استفاده از مواد مخدر، الکل و سیگار نیز عامل مهمی در بروز این اختلال است.
عوامل روان شناختی: استرس، اضطراب، افسردگی و مشکلات ارتباطی با شریک زندگی می توانند نقش زیادی در فقدان نعوظ کامل داشته باشند. این عوامل گاهی به تنهایی و گاهی به همراه مشکلات جسمی باعث تشدید اختلال می شوند.
عوامل مرتبط با سبک زندگی: کم تحرکی، اضافه وزن، تغذیه ناسالم و خواب ناکافی از جمله عواملی هستند که می توانند سلامت کلی بدن و عملکرد جنسی را تحت تأثیر قرار دهند

درمان های غیرجراحی برای اختلال نعوظ

گزینه های درمانی متنوعی برای مشکل نعوظ وجود دارد که بسیاری از آن ها نیاز به جراحی ندارند. رایج ترین آن ها عبارتند از:

داروهای خوراکی: داروهایی مانند سیلدنافیل (ویاگرا)، تادالافیل (سیالیس) و واردنافیل (لویترا) معمول ترین گزینه های درمانی هستند. این داروها با افزایش جریان خون به آلت تناسلی، به ایجاد و حفظ نعوظ کمک می کنند. مصرف این داروها باید تحت نظر پزشک انجام شود، زیرا ممکن است عوارضی مانند سردرد یا افت فشار خون ایجاد کنند.
درمان های موضعی: کرم ها و ژل های موضعی، مانند آلپروستادیل، مستقیماً روی آلت تناسلی استفاده می شوند و باعث افزایش جریان خون در ناحیه می شوند. این روش برای افرادی که نمی توانند از داروهای خوراکی استفاده کنند، گزینه ای مناسب است.
تزریقات مستقیم به آلت تناسلی: تزریق داروهایی مانند آلپروستادیل یا مخلوط دارویی به آلت، یکی دیگر از روش های غیرجراحی است. این داروها به گشاد شدن عروق و بهبود نعوظ کمک می کنند و اثر سریع تری نسبت به داروهای خوراکی دارند.
دستگاه های وکیوم: این دستگاه ها با ایجاد خلا و مکش در اطراف آلت تناسلی، خون را به ناحیه جذب کرده و نعوظ ایجاد می کنند. سپس یک حلقه لاستیکی در قاعده آلت قرار می گیرد تا خون را نگه دارد.
تغییر سبک زندگی: اصلاح سبک زندگی می تواند تأثیر بسزایی در بهبود اختلال نعوظ داشته باشد. ورزش منظم، ترک سیگار، کاهش مصرف الکل، تغذیه سالم و کنترل وزن از جمله اقداماتی هستند که به افزایش سلامت جنسی و کلی بدن کمک می کنند.
درمان هورمونی: در مواردی که اختلال نعوظ به دلیل کاهش سطح تستوسترون باشد، درمان جایگزینی هورمون می تواند مؤثر باشد. این روش باید تحت نظارت پزشک متخصص انجام شود تا خطرات و عوارض احتمالی کنترل شوند.

روش های جراحی برای درمان مشکلات نعوظ

در حالی که درمان های غیرجراحی مانند داروها و تغییرات سبک زندگی، اغلب برای درمان اختلال نعوظ موثر هستند، در برخی موارد ممکن است به جراحی نیاز باشد:

جراحی ایمپلنت آلت تناسلی: یکی از رایج ترین روش های جراحی برای درمان اختلال نعوظ، قرار دادن ایمپلنت در آلت تناسلی است. این ایمپلنت ها به دو نوع نیمه سخت و بادی تقسیم می شوند. ایمپلنت نیمه سخت حالتی دائمی دارد و آلت را در موقعیت نعوظ نگه می دارد، در حالی که ایمپلنت بادی امکان کنترل بیشتر برای ایجاد و از بین بردن نعوظ را فراهم می کند. این روش معمولاً برای بیمارانی که دیگر به درمان های غیرجراحی پاسخ نمی دهند، توصیه می شود.
جراحی بازسازی عروق آلت تناسلی: در مواردی که جریان خون به آلت تناسلی به دلیل آسیب یا انسداد عروق مختل شده است، جراحی بازسازی عروق انجام می شود. این روش شامل اصلاح یا باز کردن رگ های مسدود شده برای بهبود جریان خون در ناحیه آلت است. این نوع جراحی معمولاً در بیماران جوان تر که آسیب عروقی خاصی دارند، مورد استفاده قرار می گیرد.
جراحی وریدی: در برخی بیماران، مشکل در حفظ نعوظ به دلیل نشت وریدی رخ می دهد که خون به سرعت از آلت تناسلی خارج می شود. جراحی وریدی با بستن وریدهای معیوب مانع این نشت شده و به حفظ نعوظ کمک می کند. این روش بیشتر در موارد خاص و با تشخیص پزشک انجام می شود.
ترمیم آسیب های ناحیه تناسلی: در بیمارانی که به دلیل ضربه یا تصادف دچار آسیب دیدگی در ناحیه تناسلی شده اند، جراحی ترمیمی برای بازسازی بافت ها و بازگرداندن عملکرد آلت تناسلی انجام می شود. این روش می تواند شامل بازسازی عروق یا اعصاب آسیب دیده باشد.
پیوند عروق یا بافت های نرم: در موارد نادر، زمانی که آسیب های جدی به عروق یا بافت های آلت وارد شده است، پیوند عروق یا بافت های نرم ممکن است برای بازگرداندن عملکرد طبیعی آلت انجام شود. این روش های پیچیده نیاز به تخصص بالا دارند و معمولاً در مراکز درمانی پیشرفته انجام می شوند.

مراجعه به پزشک برای درمان فقدان نعوظ کامل

اختلال نعوظ می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود و تأثیرات منفی بر زندگی فردی و اجتماعی داشته باشد. مراجعه به پزشک متخصص برای تشخیص دقیق و درمان مناسب این مشکل اهمیت زیادی دارد. دکتر سید حمیدرضا آرزه گر، متخصص اورولوژی با تجربه، با استفاده از تجهیزات پیشرفته و روش های نوین درمانی، به ارزیابی دقیق وضعیت بیماران پرداخته و بهترین گزینه های درمانی را پیشنهاد می دهند. ایشان با توجه به نیازهای خاص هر بیمار، برنامه درمانی متناسبی را تنظیم کرده که ممکن است شامل دارو درمانی، روش های غیرجراحی یا جراحی در صورت لزوم باشد.